Οἱ δυτικοὶ ἔχουνε μία φράσι «mater dolorosa», ἡ μητέρα τοῦ πόνου. Ἡ Παναγία γνώρισε τὸν πόνο καὶ τὴν θλῖψι κι ὅταν ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ πλησιάζουμε ἕνα οἰκεῖο πρόσωπο, εἶναι οἰκεία ἡ ἀτμόσφαιρα, δὲν εἶναι κάτι τὸ ἀπρόσιτο, διότι ἡ Παναγία ἔχει γνωρίσει ἀπὸ πόνο καὶ θλῖψι καὶ καταλαβαίνει ἀπὸ πονεμένους. Καὶ τοὺς βοηθεῖ τοὺς πονεμένους καὶ πολλὲς φορές, ὅπως ὁ ἥλιος σκορπίζει τὰ σύννεφα, σκορπίζει τὶς θλίψεις καὶ τοὺς πόνους. Καὶ πολλὲς φορὲς μοιάζουμε μὲ πλοῖα ταλαιπωρημένα καὶ ἡ Παναγία εἶναι τὸ γαλήνιο λιμάνι.

Ἔρχονται μερικὲς φορὲς ποὺ ὁ πόνος καὶ ἡ θλῖψι καὶ ἡ ὀδύνη στὴ ζωή μας φτάνει στὸ ἀποκορύφωμα, στὸ ζενίθ, μέχρι νὰ φτάσουμε στὸ σημεῖο νἄχουμε κατάθλιψι, μελαγχολία, τάσεις αὐτοκαταστροφῆς καὶ τότε σ’ αὐτὴ τὴν δύσκολη κατάστασι, ἐὰν πλησιάσουμε μὲ πίστι τὴν Παναγία, θὰ μᾶς βοηθήση, διότι εἶναι «τῶν πολεμουμένων ἡ εἰρήνη, τῶν χειμαζομένων ἡ γαλήνη, ἡ μόνη προστασία τῶν ψυχῶν».

Οἱ μεγάλοι ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας, ὅταν βρέθηκαν σὲ μεγάλους πειρασμούς, γιατὶ αὐτοὶ ποὺ γιορτάζουμε ἐμεῖς καὶ τοὺς πανηγυρίζουμε, ἔχουν περάσει μεγάλες δοκιμασίες στὴ ζωή τους. Κι ὅσο πιὸ μεγάλος εἶναι ὁ ἅγιος, τόσο πιὸ πολλὰ βάσανα ἔχει περάσει. Συνέχεια ανάγνωσης “Mater dolorosa”… →